Օրագիր Պարոն Բլեյանի բլոգից

Օրագիր 1

http://ashotbleyan.mskh.am/06-01-2017/

Ի՜նչ նման ենք ես ու մեր վեցերորդցի Մանե Բոյախչյանը․․․ Այո, կարող է ես միամիտ եմ, բայց ես ունեմ իմ աշխարհը, որտեղ կան հրաշքներ, որտեղ մարդիկ իրագործում են հրաշքներ։ Այո, մենք գործ ունենք մեր կյանքում սովորական-մեր կողմից իրագործվող հրաշքների հետ ու շուրջը մեր, սեբաստացիական աշխարհում այդպիսի հրաշագործներ են։

Ինձ թվում է, որ միայն ինձ համար ամենակարևոր տողերն սրանք են, որովհետև ես շատ ուրախ եմ, որ կրթահամարիլի տնօրենը իր բլոգում  իմ մասին է գրում շատ հաճելի զգացեխությոն է: Անընդատ ուզում ես թռչկոտել, ուրախանալ: Բայց ամենահաճելին այն է, որ պարոն Բլեյանը ինձ հասկանում նա նույնպես ասում է, որ մեր կյաքը հրաշք է, որ բոլորըո ունեն իրենց աշխարհները:: Ես ձեզ շատ սիրում եմ և հարգում եմ:

Օրագրի վերլուծումը:

Պարոն Բլեյանը սկսում է այսպես նա մեջ է բերում իմ խոսքերը, որը ես գրել էի իմ շարադրության մեջ: Իսկ հետո նա պատմում է իր օրվա մասին, որը անցկացրել է  իր շատ սիրելի կոլեգաների հետ: Պարոն Բլեյանը պատմում է մեր սիրելի ուզուցչուհիների ելույթների մասին: Հետո պարոն Բլեյանը խոսում է Ամանորից, իսկ ամենավերջում պարոն Բլեյանը նույնպես խոսում է հրաշքի մասին: Եվ ամեն տողերում ես տեսնում էի հրաշք բառը: Շատ ուրախ եմ, որ պարոն Բլեյանը ինձ հասկացավ և օգնեց ինձ մարդկանց հավատալ հրաշքներին: Իսկ հիմա ով ին տեսնում է ասում, որ

-Դու այն աղջիկ չես, որ հրաշքներին է հավաում հրաշքներին, իսկ ես պատասխանում եմ այո: Իսկ ամենավերջում ինձ հաբույրում ու գնում են:

Օրագիր 2

http://ashotbleyan.mskh.am/04-01-2017/

Իմ կարծիքով այս օրագիր մեջ ամենակարևոր խոսքեր սրանք են՝

Իսկ իմ սիրելի Վարդի՝ հայագիտական թեքումով դասարանի շրջանավարտի հետ, կարոտ-սիրալիրություններ փոխանակելու և իմ գրառումներում կորած (անանուն) տողերի հեղինակին գտնելու հնարավորություն ունեցա․․․

Փիլիսոփայություն ուսումնասիրել պետք չէ, մի բանին որ երկար նայես, դու էլ ամեն ինչ կիմանաս․․․
Մի բանի որ նայում ես, ստիպված ինքն էլ քեզ է նայում, ու դրա վերջը սերն է․․․

Ահա այս տողերը գրառել էի առանց հեղինակի ու մոռացել հեղինակին․․․ տարի՞ք է․․․

Այս խոքրեն ամենակարևորն են, որովեհտև ինձ թվում է, որ շատ մարդիկ կան, որ մի բան են տեսնում ու սկսում են փիլիսոփաել: Իսկ մենք միայն սկսում ենք մտածել այդ փիլսոփաության մասին: Լավ է կարդալ ունենալ քո կարծքիը քան, որ կարդում ես տեսնում ես իրենք ինչ են մատծում գնում ես սրան նրնա ես աում ու քո կարծքիով դառնում ես ամենակարդածաց մարդը:

Օրագրի վերլուծումը:

Պարոն Բլեյանը պատմում է իր սիրելի Վարդուհի Սիմոնյանի մասին: Նա պատմում է տիկին Վարդուհու խոսքերը:

Օրագիր 3

http://ashotbleyan.mskh.am/07-03-2017/

Իմ կարծիքով այս օրագրի կարևոր տողերը սրանք են՝

Ես մնացել եմ Տերյանի հետ որտե՞ղ… 1919թ. նոյեմբերի 22-ին Սամարայից ռազմասանիտարական գնացքով դուրս եմ եկել նրա հետ… Հո Անահիտ Շահինջանյանին մենակ չէի՞ թողնի… Անահիտն այն կինն է, ում հետ Տերյանը մտերմանում է Մոսկվայում Ազգությունների հայկական կոմիսարիատում աշխատելիս, ու 1919-ից նրանք միասին էին… Անահիտն է Տերյանի միակ դստեր մայրը… Նվարդ անունով դստեր, որ ծնվեց Տերյանի մահից ամիսներ անց 1920թ. ապրիլի 28-ին… «Դեկտեմբերի 13-ին գնացքը կանգ է առնում Օրենբուրգից 9 կմ հեռավորության վրա, մնում են մինչեւ 18-ը… Բայց դուք շարունակությունը լսեք. Անահիտ կողակիցն է պատմում։

Դեկտեմբերի 19-ին ես գնացի Օրենբուրգ, որպեսզի սկսեմ դես ու դեն ընկնել՝ մի ուրիշ գնացք նստելու համար: Ամեն ինչ կարգավորվեց. մյուս օրը պետք է մեկնեինք, բայց ջերմությունը բարձրացավ մինչեւ 40.8: Ես դուրս էի եկել: Վերադարձա, նա արդեն ինձ նամակ էր գրում՝ կարծելով, որ կմեռնի մինչեւ իմ վերադարձը: ….Նա այդ օրն առանց ինձ այնքան էր տանջվել, որ ասաց. «Ինչ ուզում ես արա, միայն ինձ մահից փրկիր»:
…. Դեկտեմբերի 20-ի օրը մինչեւ երեկո նա իրեն լավ էր զգում: Սենյակում դաշնամուր էր դրված: Ստիպեց ինձ ամբողջ օրը նվագել: Դեկտեմբերի 21-ին անկողին ընկավ եւ այլեւս վեր չկացավ:
…. Ամբողջ գիշեր՝ հունվարի 6, լույս 7, նա չքնեց բնավ: Մի քանի անգամ խնդրեց շորերը հագցնել, նստեցնել բազկաթոռին, սակայն այնպես թույլ էր, այնքան ուժասպառ ու հյուծված, որ միանվագ հինգ րոպե անգամ չէր կարողանում նստել: Ոտքերն ու ձեռքերն արդեն փայտացել էին, խնդրեց տրորել: Զարմանալի կերպով հանգիստ էր նա այդ միջոցին: Արցունքները գլոր-գլոր թափվում էին իմ աչքերից: Տեսնելով այդ` Վահանը խնդրեց լաց չլինել եւ ապա հարցրեց. «Ի՞նչ ես կարծում, ու՞մ է դժվար՝ նրան՝ ով մեռնո՞ւմ է, թե՞ մերձավորներին, որ կենդանի են մնում…»: Մարմինը բոլորովին սառեց: Ոչինչ չէր կարողանում ընդունել, դժվարությամբ էր խոսում… Չնայած այդ բոլորին՝ անվերջ ասում էր. «Գնանք, շուտով Մոսկվա գնանք…»:
…. Թափառող հայացքով ինչ-որ բան էր փնտրում օդի մեջ. վերջին պահին կիսով չափ բարձրացավ եւ «Ո՞ւր է իմ պորտֆելը, ես ընկնում եմ»,- ասաց ու փակեց աչքերը»:

….Եվ այսպես, հունվարյան ցրտաշունչ մի օր սակավաթիվ մարդկանց ուղեկցությամբ, տխուր լռությամբ օրենբուրգյան սառը հողին են հանձնում Տերյանին… Եվ միայն մարտ ամսի սկզբներին «Մշակն» իր «Վերջին տեղեկություններ» բաժնում տպագրում է. «Հաստատ աղբյուրից հաղորդում են, թե բանաստեղծ Վահան Տերյանը վախճանվել է»:

Այս տողերնեն իմ կարծիքով ամենակարևորը, որովհետև այս տեղերում պարոն Բլեյանը պատմում է իր շատ սիրելի Վահան Տերյանի մասին: Նա կրկնում է այն խոսքերը, որոնք, որ շատ մեզ պետք կգան:

Օրագրի վերլուծումը

Այս օրագրում պարոն Բլեյանը պատմում էր իր շատ սիրելի բանաստեխծի մահավան մասին: Այս տեղ պարոն Բլեյանը պատմում է Անահիտի մասին: Նաև այստեղ պարոն Բլեյանը շնորհավաոր է մեր ուսուցչուհիներին: